با خواندن کتاب می توانیم عمر خود را به اندازه عمر همه پیشینیان خود توسعه دهیم، اشتباهات آنان را تکرار نکنیم و انتخاب های درست آنان را برگزینیم. بدیهی است منظور از پیشینیان، دانشمندان و نخبگان و مصلحان و راهبران راستین است که تقریبا همه اندیشه شان بصورت مکتوب درآمده است. در بسیاری موارد نخبگان جامعه حاصل اندیشه و تجربه خود را درباره یک موضوع به صورت یک جمله، یک عبارت، یا یک بیت شعر عرضه کرده اند. این عبارت دارای کلمات محدودی است اما برای تحلیل، تفسیر و ارائه آن شاید ساعتها فکر و بررسی، و برای انتقال آن مقاله ها و کتابها نیاز باشد.

عمر انسان محدود است. پس از تولد دوران کودکی، نوجوانی، جوانی، میانسالی، و سالخوردگی به ترتیب می گذرند. سه دوره اول دوران خامی و تجربه اندوزی است و انسانهای هوشیار معمولا در دو دوره آخر از تجربیات قبلی بهره برداری مطلوب را انجام داده و ادامه مسیر را روشن تر و بهتر طی می نمایند. در این تداوم مدت زمان باقیمانده عمر، محدودیتهای اجتماعی و شغلی، اراده، و توانایی فرد در تصمیم گیری همه مواردی هستند که در بهبود وضعیت و استفاده بهینه از موقعیت موثر هستند.
گاهی انسان فکر می کند اگر با مرگ هر کس تجربیاتش به گور نمی رفت و مثلا فرزند جوان می توانست با چشم پدر 70 ساله (در حال احتضار) به جهان بنگرد و این سلسله همچنان ادامه می یافت شاید وضع انسانها به گونه دیگری بود.
چه می شد اگر دوران خامی و آماده سازی انسانها هر چه کوتاهتر می شد و مثلا بجای 30 سالگی و 40 سالگی، و در 15 سالگی و 20 سالگی که انرژی، شادابی و طراوت در انسان مالامال است، مسیرهای صحیح تر انتخاب می شد، تصمیم ها به موقع و مناسب اتخاذ می شد و حداکثر بهره برداری از عمر انسانها برای خود و جامعه به عمل می آمد؟
همیشه در مجالس و مراودات از بزرگترها این جملات را می شنویم:
"اگر 20 سال پیش فکر امروز را داشتم...!"
"اگر 30 سال پیش تجربه امروز را داشتم...!"
"اگر 15 سال پیش می دانستم که..."
و دنبال آن صد آه و افسوس است که بدنبال می آید.
اما گران نباشید. خداوند این توان بالقوه را در انسان قرار داده است که بتواند از تجربه، اندوخته و حاصل عمر همه انسانهای قبلی (و حتی در عصر کنونی، انسانهای هم عصر خود) به نحو شایسته بهره گیرد. بستگی به هوش، ذکاوت، فراست، تربیت و... فرد دارد که این توان بالقوه را چه وقت، به چه میزان و چگونه به فعلیت درآورد.